Τι μπορεί να σημαίνει άραγε μια κατασκευή με ζυμαρικά;
Στην αρχή σκέφτηκα να φτιάξω μια φωλιά από τροφή για κάθε ξενιτεμένο πουλί, ή όχι καλύτερα να φτιάξω ένα κάστρο, ή μάλλον καλύτερα… Ανάμεσα σ’ αυτά τα διλήμματα, αφέθηκα σε ό,τι θα μπορούσε να μου υπαγορεύσει η ίδια η ύλη και τα χρώματά της. Καθώς ξεκίνησα να αραδιάζω σκεπτική τις συσκευασίες με τα μακαρόνια που ήταν ακόμα σε κούτες, ο κόσμος γύρω με πλησίαζε με λίγο άγχος και ίσως με κάποια καχυποψία και με ρωτούσαν αν θα μπορούσαν να πάρουν ένα δυο πακέτα. Στην συνέχεια, όσο αυτό που έφτιαχνα έπαιρνε μορφή, ο κόσμος ερχόταν κοντά όχι για να ζητήσει αλλά για να ρωτήσει τι είναι αυτό και αν χρειάζομαι βοήθεια και, πράγματι, έτσι έγινε. Μία κυρία έκατσε να με βοηθήσει μέχρι τέλος και μόνο αφού τελειώσαμε πήρε τα πακέτα μακαρόνια που της αναλογούσαν, παρόλο που την είχα διαβεβαιώσει ότι δεν είναι απαραίτητο να μείνει ως το τέλος. Κάποιος άλλος όμως με ρώτησε γιατί δεν τα μοιράζουμε χωρίς να κάνουμε όλη αυτή την φασαρία. Υπήρξαν κι άλλα σχόλια, όπως: Α! αυτό μοιάζει με σκηνή, Α! αυτό μοιάζει με φωτογραφική μηχανή σε τρίποδο, με σκαλοπάτια που ανεβαίνουν, με ανθρωπάκια… . Μου ήρθαν στο μυαλό όσα διάβαζα τις τελευταίες μέρες στο καταπληκτικό βιβλίο του Ordine Nuccio «Η χρησιμότητα του άχρηστου». Η χρησιμότητα τίνος, λοιπόν; Ένα βουνό από μακαρόνια στη μέση ενός διαδρόμου, πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι; Άλλωστε είναι τόσο εφήμερο, αφού πολύ σύντομα θα μοιραστεί. Άδικος κόπος και κυρίως ο δικός μου. Είχε δίκιο ο περαστικός μας φίλος.
Μα αν το δούμε λίγο πιο προσεχτικά και με ανοιχτή καρδιά θα διαπιστώσουμε πόσα μαγικά προκάλεσε αυτό το βουνό από μακαρόνια. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα είδα τους ίδιους ανθρώπους με τις ίδιες ανάγκες να μετατρέπονται από επιφυλακτικοί και καχύποπτοι σε ανθρώπους με ευγενική περιέργεια και υπομονή. Τους είδα να συμμετέχουν, να συμπαραστέκονται και να δείχνουν ενδιαφέρον για κάτι διαφορετικό και άγνωστο. Είδα τη φαντασία τους να εξάπτεται και να πιάνουν μεταξύ τους κουβέντα για την κατασκευή, σταματώντας για λίγο την προδιαγεγραμμένη διαδρομή τους. Είδα μέσα από τα μάτια τους εικόνες που εγώ δεν τις έβλεπα. Και, τέλος, είδα τη δημιουργία μου να στέκεται εκεί για δύο και τρεις μέρες άθικτη χωρίς κανείς να την ενοχλεί, γιατί μάλλον κάποια ψυχή κατοικούσε εκεί μέσα που ανήκε σε όλους όσους την κοίταζαν βρίσκοντας κάποιο νόημα σ’ αυτήν. Κανείς δεν την άγγιξε για να της πάρει κάτι, γιατί ένιωθαν ότι τους ανήκε. Αγαπημένα μου άχρηστα ζυμαρικά, αφού καταφέρατε να μας γεμίσετε τόσο ‘ψυχή’ ας μας γεμίσετε τώρα και ‘σώματι’ και ας φτάσουν αυτές οι ευεργετικές εμπειρίες σε όσους σας γευτούν, για να τους γεννήσετε κι άλλες ‘άχρηστες ιδέες’ σαν κι αυτήν. Καλή σας όρεξη.
Η κατασκευή της Αναστασίας Βλαχάκη
Αγαπημένα μου ‘άχρηστα ‘ μακαρόνια
με χορηγία 825 πακέτα ζυμαρικά –
Barilla Hellas ABEE Τροφίμων
πραγματοποιήθηκε και εκτέθηκε στο
Κέντρο για το Παιδί
Κέντρο Αλληλεγγύης Αθήνας-Φρουραρχείο
