ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΈΣ ΜΕΡΕΣ
Σήμερα ήταν στο σχολείο
μια μέρα διαφορετική.
Μια μέρα ασυνήθιστη
γιατί μας ήρθε αυτή…
Ήρθε ένα νέο παιδάκι.
Είναι ένα κοριτσάκι…
Μπέτα λένε το όνομά της,
με κοτσίδα τα μαλλιά της.
Είναι λίγο μελαμψή,
κι εντελώς καχεκτική.
Δεν μιλάει σε κανένα,
και κοιτάζει μόνο εμένα.
Την παρατηρώ προσεκτικά
και της ρίχνω μια τσαχπίνικη ματιά…
Μα εκείνη δε γελάει,
τα παπούτσια της κοιτάει.
Σαν χτυπάει το κουδούνι,
κλείνει δυνατά τ’ αυτιά της .
Απ’ την τάξη δε θέλει με τίποτα να βγει,
γιατί φοβάται τι θα δει.
Είναι άραγε κάνεις,
που κοιτάζει στην ψυχή της ;
Υπάρχει άραγε κανείς
που δεν κοιτάει την ένδυσή της ;
Τι θα πρέπει να μας δείξει
και τι πρέπει να μας πει…
Εμείς, πώς θα πρέπει να φερθούμε
για να την καλοδεχτούμε;
Έχω και μια απορία
Τι έχει τελικά αξία;;;
Αξίζει η λάμψη της καρδιάς,
ή τα ρούχα που φοράς;
Θέλω τόσα να της πω
και μαζί της να χαρώ…
Γλυκό μου κοριτσάκι,
γεύσου τη ζωή.
Έλα στην παρέα μας
κι εσύ το δικαιούσαι.
Νιώσε την αγάπη μας ,
την ζεστή αγκαλιά μας!
Είμαστε όλοι άνθρωποι,
κι ότι κι αν συμβεί,
δεν έχει κανένα νόημα
να ζούμε μοναχοί.
Βίβιαν – Παρασκευή Σαουλίδη
