ΕΝΑ ‘ΔΕΝΤΡΟ’ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
Ξέρω ένα παιδί που δεν έχει φίλους
και γράφει μόνος του τους παρακάτω στίχους:
Φοβάμαι να μιλήσω, μπορεί να με χτυπήσουν,
δεν ξέρω τι να κάνω, ήσυχο να μ’ αφήσουν
Ντρέπομαι τον κόσμο και δεν έχω φίλους,
μόνο κάνα-δυο γείτονες και 5-6 σκύλους
Δεν έχω φίλους και ψάχνω να βρω,
γιατί οι φίλοι είναι κάτι καλό!!
Εγώ είμαι καλό παιδί και έχω ωραίο τρόπο,
μου αρέσει να χω φίλους, μα δεν έχω βρει το κόλπο
Να είμαστε όλοι μαζί, να είμαστε όλοι ένα,
και να μη φοβάται κανείς κανένα
Να μην κάθεται ο καθένας μόνος του,
μονός του, αυτός και ο πόνος του
Να ξεφαντώνουμε, να χορεύουμε,
Να γελάμε και έξω να βγαίνουμε,
Να περνάμε ωραία! να είμαστε παρέα!
Να είμαστε μπουλούκι, να είμαστε σε κύκλο,
και να ακούμε όλοι μαζί της θάλασσας τον ήχο
Και ναι, έκανα ένα φίλο και δεν δέχομαι πια ξύλο,
δεν με παίρνει ο άνεμος σαν του δέντρου το φύλλο
Θα κάνω και άλλους φίλους, θα περνάμε ωραία,
Και θα τους αγαπώ, γιατί θα ‘μαστε παρέα—ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Μαθητές Δ΄ Τάξης Γυμνασίου ΕΝΕΕΓΥ-Λ Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγ. Θεοδώρων Ν.Κορινθίας
ΑΡΤΣΙΒΟΥΡΤΣΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΣΕΚΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ
ΞΥΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
