Φανή, η πασχαλίτσα που δεν είχε μαύρες βούλες
Η Φανή η πασχαλιά ήταν όμορφη σα ζωγραφιά
Ήταν έξυπνη, καλή, μα ήτανε και διαφορετική.
Δεν είχε δέκα μαύρες βούλες στη σειρά,
Μα αλίμονο! Καμιά! Γιατί απ΄ την πλάτη της τής λείπαν τα φτερά!
Συχνά στεναχωριότανε που ήταν διαφορετική
Και η μανούλα της τής έλεγε χαϊδεύοντας της το αυτί
‘Φανούλα μου, Φανή, τα φτερά δεν κάνουν τόση διαφορά
Γιατί με τον νου και την καλή σου την καρδιά, μπορείς να πετάξεις κι απ’ τα σύννεφα ακόμα πιο ψηλά!’
Η Φανή είχε φίλους πολλούς
Στο σχολειό , στην πλατεία, παίζανε μήλα, βόλους, κλέφτες κι αστυνομικούς.
Μα ξεχώριζε τον φίλο της τον κύριο σπουργίτι
Που τα φτερά στην πλάτη του κάποιες φορές ζήλευε σαν τον κοιτούσε να πετά απ’ τον φεγγίτη!
Βρε Φανή μου, εσύ γλυκιά
Τι κι αν φτερά δεν έχεις, έχεις καλή καρδιά!
Ας είν΄ το μάθημα του τραγουδιού τούτου, αυτό:
Πως ελάττωμα δεν είναι να χεις κατιτίς το διαφορετικό!
Μια μέρα που οι φίλοι καθόντουσαν σιμά
Ο σπουργίτης έσκυψε και της είπε στα κρυφά:
‘Καλή μου φίλη, εσύ Φανή, μην στεναχωριέσαι που φτερά δεν έχεις κι είσαι διαφορετική!
Στην πλάτη μου εγώ αύριο θα σε βάλω, ανάμεσα στα φτερά,
Και στους ουρανούς του κόσμου θα σε ταξιδέψω απ’ τα ψηλά’!
Έτσι κι έγινε με μιας! Στην πλάτη του τη έβαλε προσεκτικά
Κι η Φανούλα μας ξεκίνησε το ταξίδι της με δανεικά φτερά!
Πάνω κάτω και στα σύννεφα μέσα κι έξω
Ένα σπουργίτι και μια πασχαλιά μάθανε πώς να το ρίχνουν έξω!
Λονδίνο, Παρίσι, Αμερική, Άμστερνταμ κι Ανταρκτική,
Όλα τα είδε η Φανή, πάνω στου φίλου της την πλάτη την ζεστή!
Τι κι αν δεν είχε τελικά αυτή φτερά,
Η δύναμη της φιλίας της, την πήγε μακριά!
Βρε Φανή μου, εσύ γλυκιά
Τι κι αν φτερά δεν έχεις, έχεις καλή καρδιά!
Ας είν΄το μάθημα του τραγουδιού τούτου, αυτό:
Πως ελάττωμα δεν είναι να χεις κατιτίς το διαφορετικό!
