«Γυάλινη Ελπίδα»
Με τα χέρια ανοιχτά κάθομαι μες την πλατεία
μήπως και από τον ουρανό πέσει η ισονομία και την πιάσω!
Μα ποτέ! Ποτέ δεν πέφτει! Χάνεται!
Χάνεται μες’ του μυαλού την γυάλινη ελπίδα
που πριν προλάβει να φανεί σπάει, γίνεται θρύψαλα.
Τι ζήτησα μωρέ; Τι ζήτησα απ’ την κοινωνία;
Μη ζήτησα πλούτη, δόξα και ψεύτικη ευτυχία;
Όχι! Μονάχα μία στέγη και ένα χέρι να κρατάω
να γεμίσει το κενό που έχω μέσα και πονάω.
Να γεμίσει το κενό όλων εκείνων των παιδιών
που μόνα μες’ την νύχτα ξενυχτούν, με τα χέρια ανοιχτά,
περιμένοντας να πέσει κάτι από τον ουρανό καρτερικά.
Χωρίς Θεό, στο έλεος της σάπιας κοινωνίας
που πέταξε ‘κείνα τα παιδιά στα δόντια της αδικίας.
Ρεφρέν: Κι ύστερα ναι! Θα σώπαινα! Ήσυχους θα σας άφηνα,
θα σώπαινα και ας ήξερα πως θα τανε για πάντα!
Κι όμως οι ανισότητες δεν παύουν να υπάρχουν,
δεν παύει να υπάρχει ψέμα, βρωμιά και απανθρωπιά.
Κι ώσπου να αλλάξουν όλα αυτά θα το φωνάζω δυνατά:
«Λευτεριά σε όλα εκείνα τα παιδιά που ψάχνουν για να βρουν φως μες το σκοτάδι, μα βρίσκουν μόνο θρύψαλα από σπασμένες ελπίδες».
Λυδία Φραντζή
15 ετών.
