Η αγαπητή Αργυρώ Πιπίνη απάντησε στις ερωτήσεις των παιδιών.
1. Όταν ήσασταν παιδί γνωρίζατε τα δικαιώματά σας;
Τα χρόνια εκείνα, παλιά, αλλά όχι και τόσο παλιά, δεν γνωρίζαμε, δυστυχώς, τόσα πράγματα για τα δικαιώματα όσα εσείς σήμερα. Και στην επαρχία όπου μεγάλωσα γνωρίζαμε ακόμα λιγότερα.
2.Σας παρακαλούμε, περιγράψτε μια περίπτωση που θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια να σας αδικούν. Έπαιξε ρόλο στα βιβλία σας;
Θυμάμαι δύο περιπτώσεις. Τα δυσάρεστα γεγονότα το έχουν αυτό: κολλάνε στο νου και τα θυμάσαι. Λοιπόν. Μάθαινα πιάνο και τα παιδιά που συναντούσα στο ωδείο συμπεριφέρονταν κάπως ψηλομύτικα και περιφρονητικά στους μικρότερους και τους μοναχικούς. Και η δασκάλα μας, δυστυχώς, τους επέτρεπε να φέρονται έτσι. Και στο σχολείο είχαμε μια γυμνάστρια που μου μιλούσε με αγένεια και με έβαζε συνέχεια τιμωρία ― θυμάμαι πόσο με πλήγωναν αυτές οι τιμωρίες. Και στις δύο περιπτώσεις, ένιωθα ότι κάτι δεν γινόταν σωστά. Ίσως να ’χουν παίξει κάποιο ρόλο στα βιβλία μου οι αναμνήσεις του παρελθόντος, δεν ξέρω, αλλά με έβαλαν σε σκέψεις καθώς μεγάλωνα και με ενδυνάμωσαν. Κι όταν συναντώ σήμερα παιδιά, προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω με σεβασμό και να ακούω τη φωνή τους.
3.Ποιο πιστεύετε πως είναι το δικαίωμα των παιδιών που καταπατάται πιο συχνά στις μέρες μας;
Πολλά δικαιώματα καταπατώνται δυστυχώς. Για πολλά παιδιά στον κόσμο η ζωή είναι ένα δύσκολο ταξίδι. Ζουν χωρίς οικογένεια, χωρίς στέγη, χωρίς νερό και φαγητό ―στον 21ο αιώνα―, χωρίς σχολεία (ή η φοίτησή τους στα σχολεία είναι επικίνδυνη), ζουν δηλαδή σε μόνιμη ανασφάλεια. Αλλά και τα παιδιά του δυτικού κόσμου στερούνται προστασίας και σεβασμού.
4.Τι κάνετε σήμερα για να προστατέψετε τα παιδιά;
Βοηθάω όταν μπορώ, όπου μπορώ, μιλώντας για τα παιδιά, γράφοντας για παιδιά, συζητώντας με παιδιά. Τα πρώτα χρόνια της προσφυγικής κρίσης βρέθηκα, όταν είχα τη δυνατότητα, κοντά στους ανθρώπους των οποίων η ζωή είχε αναποδογυρίσει, είχε διαλυθεί. Ακόμα, είμαι κοντά στους μαθητές μου (θεάτρου και δημιουργικής γραφής) που δεν είναι πια μικρά παιδιά, αλλά νέοι σ’ έναν δύσκολο κόσμο. Είμαι εδώ για να ακούσω τα προβλήματά τους και να τους βοηθήσω όσο μπορώ.
5.Πώς μπορούν τα βιβλία σας να βοηθήσουν στο σεβασμό των δικαιωμάτων μας;
Στα βιβλία μου δεν περιγράφω μόνο πώς είναι ο κόσμος στον οποίο ζουν τα παιδιά αλλά και πώς θα έπρεπε να είναι ― ασφαλής, χαρούμενος, πολύχρωμος, ελπιδοφόρος, αστείος. Γράφω για το πόσο μαγικό είναι να είσαι παιδί. Τέτοιες ιστορίες θέλω να γράφω, για έναν τέτοιο, δίκαιο κόσμο παλεύουμε, και παλεύετε κι εσείς, ένας τέτοιος κόσμος σας αξίζει και μας αξίζει.
6.Ποιο ή ποια βιβλία σας θα μπορούσαν να βάλουν μεγάλους και μικρούς σε σκέψεις για τα δικαιώματα των παιδιών; Και για ποια δικαιώματα;
Τα παιδιά και τα δικαιώματά τους είναι συχνά στο νου μου αλλά όταν γράφω, τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν σκέφτομαι τα δικαιώματα. Σκέφτομαι τις συνθήκες στις οποίες ζουν, το περιβάλλον, τον πόλεμο, το μέλλον τους. Θα αναφέρω τα βιβλία Μελάκ, μόνος, μια ιστορία που έγραψα για τα ασυνόδευτα παιδιά, τους μικρούς πρόσφυγες, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, και Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, μια ιστορία για το δικαίωμα των παιδιών στην ασφάλεια που τους δίνει ένα σπίτι, βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Και για τη Ζάζα θα μιλήσω, και για το Είπε ο κήπος… και για την Αλίκη στην πόλη. Τελικά, αρκετά από τα βιβλία μου, τα περισσότερα μάλλον, μιλάνε για τα δικαιώματα των παιδιών κι αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά.
7.Ποιο βιβλίο άλλου συγγραφέα, ελληνικό ή ξένο, θα διαλέγατε για να μιλήσετε για τα δικαιώματα των παιδιών;
Θα διάλεγα ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη και το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Λέγεται Έχω δικαίωμα; Έχω δικαίωμα! και το υπογράφουν ο Πάνος Χριστοδούλου και η Στέλλα Στεργίου, αλλά βοήθησαν πολλοί ακόμα να γίνει. Είναι ένα βιβλίο φωτεινό, λεπτομερές, συγκινητικό, γεμάτο πληροφορίες το οποίο δεν διαβάζεις μόνο μια φορά αλλά ανατρέχεις σ’ αυτό συχνά, ένα βιβλίο τόσο για παιδιά όσο και για τους μεγάλους.
