Τα παιδιά που εργάζονται στην Ελλάδα είναι «αόρατα». Αφανή και απαρατήρητα μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης και φτώχειας. Παιδιά-εργαζόμενοι που δεν καταγράφονται, δεν μετριόνται, στη σκιά της προσοχής της ελληνικής Πολιτείας. Στις γκρίζες ζώνες της ανέχειας και της ανεργίας των οικογενειών που ζουν στα όρια της φτώχειας, τα παιδιά καλούνται να σηκώσουν το βάρος της επιβίωσης, να εγκαταλείψουν το σχολείο πρόωρα, να ζήσουν κάτω από καθεστώς ανάγκης και εξάρτησης. Διακινδυνεύουν την υγεία, τη σωματική και ψυχική τους ανάπτυξη, ανασφάλιστα, κακοπληρωμένα, εκτεθειμένα σε κάθε είδους κίνδυνο.
Υπήρξαν στο παρελθόν αισιόδοξες χρονιές, κατά τις οποίες γιορτάσαμε την παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας με την προσδοκία ότι η χώρα μας είχε τις προϋποθέσεις να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, να ελαχιστοποιήσει τον αριθμό των εργαζόμενων παιδιών, ακόμη και να τον εξαλείψει. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πια. Η παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας είναι φέτος μια μέρα θλίψης, καθώς οι μαρτυρίες των παιδιών που εργάζονται μεταδίδουν ένα μήνυμα πόνου και πρόωρης απώλειας της ίδιας της παιδικής ηλικίας.
Το εδώ και χρόνια θεσμοθετημένο Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα του Παιδιού δεν λειτουργεί. Κάθε πέντε χρόνια, η χώρα μας γίνεται αντικείμενο σκληρών παρατηρήσεων από την αρμόδια επιτροπή του ΟΗΕ αναφορικά με την εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ωστόσο, δεν παρατηρείται η ελάχιστη πρόοδος.
Το φαινόμενο της παιδικής εργασίας λειτουργεί καταλυτικά και συνδέεται με υπόγειες διαδρομές παρανομίας, κακοποίησης, εγκατάλειψης. Μέχρι χτες στο μάτι του κυκλώνα της παιδικής εργασίας βρίσκονταν οι πιο ευάλωτες ομάδες του παιδικού πληθυσμού, παιδιά Ρομά-πρόσφυγες-γονείς εξαρτημένοι και φυλακισμένοι. Σήμερα πλήττεται ένας ευρύτερος αριθμός φτωχών και άνεργων οικογενειών.
Η παιδική εργασία είναι ένας βαρύς φόρος αίματος της κοινωνίας μας, επιβαρύνει δραματικά την καθημερινή ζωή χιλιάδων παιδιών και υπονομεύει το μέλλον τους. Είναι ζήτημα σεβασμού των δικαιωμάτων των παιδιών, τήρησης των διεθνών συμβάσεων που τα προστατεύουν, λειτουργίας των θεσμών και απόλυτης ανάγκης για κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι ένα ακόμη δραματικό ζήτημα δημοκρατίας.
