Το αμίλητο μπαλόνι…
Ήταν ένα μπαλόνι που να μιλήσει, να γελάσει, δεν μπορούσε
περνούσε δύσκολα και θα ήθελε πολύ να τραγουδούσε.
Έβλεπε τα αδέλφια του να παίζουν, να πετούν ψηλά,
κι ένιωθε λύπη, απογοήτευση που του έλειπε η μιλιά…
Μια μέρα που φύσηξε βοριάς, ταξίδεψε λίγο μακριά
μπλέχτηκε σε κλαδιά κι ένιωσε φόβο στην αέρινη καρδιά,
ώσπου ήρθε ένα παιδί, το ξέμπλεξε κι έφυγε ψηλά,
το ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο του με ξεγνοιασιά.
Από τον ουρανό, όταν πετούσε, την πόλη παρατηρούσε,
ώσπου είδε ένα άλλο παιδί που να τρέξει δεν μπορούσε
με κόπο να περάσει ένα αμάξι με το καρότσι προσπαθούσε
κι ο κόσμος γύρω παγερός αδιαφορούσε.
Όταν το παιδί κατάφερε από τα οχήματα να φύγει
το μπαλόνι προσγειώθηκε κοντά του, με χαρά και καλοσύνη
γίναν οι δυο ήρωές μας αχώριστοι, για πάντα φίλοι…
κι η αγάπη ανάμεσά τους έμοιαζε τετράφυλλο τριφύλλι.
