Είτε ξεκινά με μία σοκολάτα, είτε με ένα τρυφερό χάδι το παιδί βιώνει τη σεξουαλική κακοποίηση ως τον μείζονα τρόμο και με δέος υποτάσσεται.
H σεξουαλική κακοποίηση ακολουθεί το παιδί για πάντα στη ζωή του όπως και η αμφιβολία για το τι πραγματικά συνέβη. Η μόνη βεβαιότητα για ένα παιδί στις περιπτώσεις αυτές είναι ότι φταίει και οφείλει να σιωπήσει. Αιώνων πρακτική, ο βιασμός ανηλίκων, αίρεται ως προς τη νομιμότητά της και την ανοχή των κοινωνιών στο τέλος του 20ου αιώνα με θεσμικές πρωτοβουλίες όπως αυτές του Συμβουλίου της Ευρώπης, των εθνικών νομοθετών, κλπ. Όμως τα κείμενα δεν αρκούν. Ποτέ δεν θα τα διαβάσει το παιδί και ποτέ δεν θα τα λογαριάσει ο θύτης. Θα πρέπει όμως να τα εκτιμήσουν οι κοινωνίες, οι θεσμικοί φορείς, οι εκκλησίες, τα πολιτικά κόμματα, τα σχολεία, οι οικογένειες κοκ. Η δράση για την εδραίωση αντιλήψεων είναι αργή και κοπιώδης.
Το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού έχει ενεργοποιηθεί προς την κατεύθυνση αυτή από την ίδρυσή του και αφενός στηρίζει τα θύματα, αφετέρου προβαίνει σε κάθε ενέργεια για την διαφοροποίηση των αντιλήψεων που επικρατούν. Το Δίκτυο για τα Δικαιώματα που Παιδιού δεν ανέχθηκε ποτέ τη σιωπή.
Εξ αφορμής των τελευταίων γεγονότων που βλέπουν δημοσιότητα το Δίκτυο συντάσσεται όπως πάντα έπραττε με τα θύματα, αξιώνει την τήρηση του νόμου και προτίθεται να συνεχίσει αδίστακτα τον αγώνα του για την προαγωγή των δικαιωμάτων των παιδιών και πρώτα από όλα το δικαίωμά τους σε μια ζωή χωρίς αμφιβολίες για το τι μπορεί να σημαίνει ένα χάδι.
Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού
