Το Τραγούδι της Εμμανουέλας Βαβουρανάκη
Φωνές παιδιών, ανθρώπων τοίχοι Χέρι αγγέλου μ’ έφερε στης μάνα μου τα σπλάχνα
Κι έβαλα δύναμη πολλή στο φως του ήλιου βγήκα
Στα χέρια του πατέρα μου είδα τη δύναμή μου
Και στα παιγνίδια, στα σχολειά εγνώρισα τον κόσμο
Εγνώρισα πως πέφτουνε, πως κλαίνε σαν πονάνε
Πόσο πικρή ΄ναι η μοναξιά κι όταν δε σ΄αγαπάνε
Πήρα βιβλία διάβασα χρώματα κι έβαψά την
Κόκκινη την καρδούλα μου και άσπρη τη ψυχή μου
Μου ‘ δωσε η νύχτα ‘ονειρα και σφιχταγγάλιασά τα
Κάθε πρωί κι ολημερίς σωστά αράδιαζά τα
Μα ήρθαν μεγάλοι, μ’ επιασαν, μου δείχναν άλλους δρόμους
Πάνε από κεί μου λέγανε κι άσ’ τους δικούς σου μόνους
Πήρα φτερά απ’ τ’ όνειρο και πέταξα μια νύχτα
Και στα δρομάκια τα γνωστά, στους άσπρους τοίχους μουλωχτά
Ένα παράπονο είπα: ‘’ Είναι δικά μου, τα δικαιώματά μου’’.
Εμμανουέλα Βαβουρανάκη
Ε1, 25ο Δημοτικό Ηρακλείου
