Προτιμώ να παίξω, να γελάσω.
Μην βλέπεις που βρίσκομαι εδώ και προσπαθώ να βρω το κουράγιο μου.
Δεν μου αρέσει αυτό που ζω αλλά δεν αλλάζει κι όλας!
Θέλω να τρέξω,θέλω να πέσω,θέλω να παίξω
Δεν θελω πόλεμο. Ειρήνη θέλω!
Γι’αυτό ήρθα εδώ.
Ζω αλλά κρυώνω, παίζω με τις πέτρες.
Απλά άφηστε με να ζήσω και να παίξω σαν παιδί.
Αφήστε με να νιώσω για μια φορά ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.
Το πρωί όταν ξυπνώ βλέπω για τους γονείς μου.
Στα μάτια μου αν κοιτάξετε θα δείτε την αγωνία μου.
Και δεν έρχονται ποτέ. Κι εγώ είμαι μοναχός μου.
Δεν θέλω πόλεμο. Ειρήνη θέλω. Γι αυτό είμαι εδώ.
Μην ρωτάτε από που είμαι γιατί δεν θυμάμαι, μην ρωτάτε για τους γονείς μου γιατί με πληγώνει, μην ρωτάτε πως με λένε γιατί το όνομα μου το άφησα στην χώρα μου.
Μην ρωτάτε γενικά.
Απλά αφήστε με να παίξω, αφήστε με τρέξω, αφήστε με να παίξω.
Αφήστε με να νιώσω για μια φορά ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.
Όταν ήρθα εδώ στην αρχή ήταν σαν όνειρο, όχι όμορφο, είδα πτώματα στο χώμα.
Και ξερεις; μου ήταν σκληρό.
Μην βλέπεις που χαμογελώ ακόμα!
Οι γονείς μου χάθηκαν στον δρόμο.
Αν κοιτάξεις μες τα μάτια μου θα δεις εκείνον τον φόβο.
Με συνοδεύει ομως η αγάπη ,το παιχνίδι και τα όνειρα.
Γιατί ακόμα ονειρεύομαι αγάπη ,ακόμα ονειρεύομαι τον ήλιο κι ας ήταν η ζωή μου στο σκοτάδι.
Γι αυτό αφήστε με να παίξω και να νιώσω σαν παιδί, αφήστε να νιώσω για μια φορά ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.
Αφήστε με. Αφήστε με.
Βερονίκη Σαββουλίδου
