Μες στη βροχή
Μες στη βροχή προσπαθεί ένα παιδί λευκό, μικρό κερί.
Άνεμος φυσάει και κανείς δε βοηθάει,
Να φανεί μια φλόγα στο κερί.
Περνάει ο καιρός, όλοι θέλουν λίγο φως.
Μα κανείς δεν είναι τολμηρός.
Υπάρχει πόνος που δε γιατρεύει ο χρόνος
Την ψυχη σαν δεν άνοιξε ο ουρανός.
Όλοι μαζί μια νέα ελπίδα
Όλοι μαζί μια νέα αρχή μια ηλιαχτίδα.
Το παιδί κρατάει το κερί και σας ρωτάει
Ποιος θέλει, που ‘χει την καρδιά ψυχρή να ζεσταθεί;
Μια αστραπή που τη γέννησε η βροχή,
Με μια λάμψη ανάβει το κερί.
Τότε όλοι ξεχνάνε το φόβο και ζητάνε απ’ το παιδί
Να φωτίσει όλη τη γη.
(Εμπνευσμένο από τα δικαιώματα του παιδιού-πρόσφυγα (αρ. 22)
Από τη μαθήτρια της ΣΤ Δημοτικού Σχολείου Στρυμονικού
Αθανασία Γκρίμπα
