ΤΟ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ.. ΤΙΠΟΤΑ
Είμαι παιδί, πανίσχυρο ανθρωπάκι
που στο λεπτό σκαρώνω τραγουδάκι,
καβάλα πάνω στον μονόκερο μου
θα σου διηγηθώ το όνειρό μου.
Είμαι παιδί, μπορώ να ζωγραφίσω
μπορώ τα ρούχα μου τέμπερες να γεμίσω
και στη δαμασκηνιά μπορώ να σκαρφαλώσω
τα ματωμένα γόνατα να καμαρώσω!
Είμαι παιδί, μπορώ αν θέλω δυνατά να τραγουδήσω
γνώσεις πολλές εγώ να κατακτήσω
να χτίσω κάστρα με κορίτσια να ‘ναι ιππότες
τον Δον Κιχώτη να ‘χω φίλο με τις μπότες.
Μπορώ βιβλία όσα θέλω να διαβάσω,
του «Μικρού Πρίγκιπα» το φίδι ν’ αγκαλιάσω
μπορώ πλανήτη εγώ δικό μου να στεριώσω
και τ’ όνομα «αγάπη» να του δώσω.
Μα… «Δεν μπορείς», γελάει τ’ όνειρό μου.
Να κρύψω προσπαθώ το πρόσωπό μου.
Δεν βγαίνει ήχος απ’ τα ουρλιαχτά μου,
τον εφιάλτη ρίζωσαν βαθιά μου.
Είμαι παιδί! «Μόνο παιδί», μου είπαν
κι εμπόδιο στα όνειρά μου μπήκαν.
Ζωγράφιζα στα χέρια μου… SYRIA
χιμήξανε επάνω μου σαν να ‘τανε θηρία!
Να κάνουμε ανακύκλωση, δείτε ο πλανήτης κλαίει,
«σώπα ρε πλανητάρχησα με τις ευαισθησίες σου,
πες μας κανένα ανέκδοτο για νέγρους σε φυτείες
που ο ήλιος κατακαίει»..
Είμαι παιδί, ακούστε με, θέλω να το φωνάξω
εγώ αυτό το τίποτα τον κόσμο σας
ν’ αλλάξω.
Παιδιά από πείνα φεύγουνε μακριά στην Υεμένη,
πως το αντέχεις και μου λες «εμένα δε με μέλλει»!
Που είσαι Σόλωνα σοφέ κι εσύ Κολοκοτρώνη
που πήγε ο πολιτισμός, πως μου χαθηκατ’ όλοι;
Πως το αντέχει το μυαλό κι ακόμα κι η ψυχή σας,
το άδικο να κυβερνά σε όλη την ζωή σας;
«Μην τους ακούς αγάπη μου», λέει χλωμή η μητέρα,
«εκείνοι την αξιοπρέπεια κρατούν ψευτοπαντιερα.
Κλείνουν τα μάτια να μην δουν, το πιο εύκολο πράγμα.
Κλείνουν τ’ αυτιά να μην ακούν όπως σ’ αρχαίο δράμα.
Βολεύονται στον κόσμο τους που είναι και δικός σου
και σου στερούν το όνειρο που έχεις σαν Θεό σου».
Αυτό που θέλω να σας πω,
να το φωνάξω θέλω,
σταθείτε μια μικρή στιγμή
και στο δικό μου «θέλω».
Θέλω έναν κόσμο να χωρά
όλα τα όνειρά μου
θέλω παιδιά να μην πονούν,
ματώνει η καρδιά μου.
Θέλω πρόσφυγας αγάπης λίγο κι εγώ να γίνω
και λίγο γάλα με ψωμί
μαζί τους να το πίνω.
Εκεί που βασανίζονται, εκεί όπου πονάνε
Εκεί που όλα τα δάκρυα του κόσμου σταματάνε.
Γιατί τον πνίξατε πια, θάλασσες αίμα όλες! κι ύστερα μου κάνετε μαθήματα για Χώρες!
Για χώρες με Πολιτισμό και με Δικαιοσύνη, μ’ Ελευθερία, με Τιμή και με Ελεημοσύνη!
Εγώ τον κόσμο σας αυτό,
σας τον χαρίζω τώρα!
Θέλω έναν κόσμο να χωρά τα ταπεινά όνειρά μου,
Ενήλικες ν’ ακούσουνε τι κρύβω στην καρδιά μου.
Να πω για την αλήθεια μου, να βγάλω την ψυχή μου, στα χέρια σας εδώ μπροστά μπορώ να την αφήσω,
μόνο…
μόνο, ΠΑΙΔΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ
Ιωάννα Αγγελοπούλου
ΣΤ Δημοτικού
