Αριστοτέλης Ζ.
Το bullying ή αλλιώς εκφοβισμός είναι διάχυτο πρόβλημα που τα τελευταία χρόνια εξαπλώνεται γρήγορα και το συναντάμε σε διάφορες μορφές. Μερικές από αυτές είναι το σωματικό, το λεκτικό, το συναισθηματικό και το διαδικτυακό. Το συναντάμε σε διαφορετικά περιβάλλοντα, σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές τάξεις και σε όλες τις ηλικίες.
Εμείς θα αναφερθούμε στο παιδικό bullying,το οποίο έχει αντίκτυπο στις αθώες παιδικές ψυχές. Με σκοπό την προστασία των παιδιών, το 1989 υιοθετήθηκε η Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού. Μέσα σε αυτή τη σύμβαση υπάρχει και το άρθρο 19 που αναφέρει ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να προστατεύεται από κάθε μορφή βίας. Όμως τι είναι αυτό που οδηγεί στον εκφοβισμό παιδιών και ειδικά από συνομήλικούς τους; Γιατί εξαπλώνεται τόσο στα σχολεία;
Αρχικά βλέπουμε ότι δεν είναι μόνο ένας παράγοντας, αλλά πολλοί, όπως ατομικός, κοινωνικός ή πολιτισμικός. Μερικές βασικές αίτιες είναι οι εξής: πολλά παιδιά έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και όταν κυριαρχούν σε άλλους αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους. Επίσης, αισθάνονται ανασφαλείς για τις ικανότητές τους, την εμφάνισή τους ή τα επιτεύγματά τους και νιώθουν πιο σπουδαία όταν φοβίζουν άλλα παιδιά ή τα μειώνουν για να φανούν εκείνα καλύτερα. Ακόμα ένας παράγοντας είναι η επίδειξη δύναμης όσων αισθάνονται ανώτεροι, πιο δυνατοί ή πιο έξυπνοι, απέναντι στους αδύναμους. Τέλος, υπάρχουν και οι κοινωνικοί παράγοντες αλλά και θέματα παιδείας που σχετίζονται με τέτοιες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα την έλλειψη ενσυναίσθησης.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να καταπολεμηθούν με συλλογική προσπάθεια από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινότητα. Αρχικά, θα ήταν καλό να υπάρχει εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση για σεβασμό προς τον διπλανό μας. Επίσης, πρέπει να δείχνουμε μηδενική ανοχή σε οποιονδήποτε εκφοβισμό και να επιβάλλονται αυστηρές συνέπειες στους δράστες, αλλά και συστήματα στήριξης για όλα τα θύματα εκφοβισμού. Οι γονείς οφείλουν να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή των παιδιών τους διδάσκοντάς τους αξίες, σεβασμό και κοινωνική παιδεία αλλά και να συζητούν το κάθε πρόβλημά τους και να τους ενημερώνουν για κάθε τι που μπορεί να τους απασχολεί.
Θα μπορούσαμε με κάποια μικρά βήματα να προσπαθήσουμε όλοι να γίνουμε καλύτεροι για τον συνάνθρωπο μας ή για τον συμμαθητή μας. Θα είχαμε μια καλύτερη κοινωνία αν όλοι ακολουθούσαμε τη φράση που λέει ότι: «Τα δικαιώματα του καθένα σταματούν εκεί που ξεκινούν τα δικαιώματα του άλλου».
*Η εικόνα αποτελεί δημιουργία του μαθητή Αριστοτέλη Ζ.
Το άρθρο δημιουργήθηκε ως μέρος του προγράμματος CERV: Efivos in Europe
Αποποίηση ευθύνης
Η υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την παραγωγή αυτής της δημοσίευσης δεν συνιστά έγκριση του περιεχομένου, το οποίο αντικατοπτρίζει μόνο τις απόψεις των συγγραφέων και η Επιτροπή δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για οποιαδήποτε χρήση των πληροφοριών που περιέχονται σε αυτήν.
To πρόγραμμα EFIVOS II, χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή( CERV), με εταίρους τους Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού-(Ελλάδα), CIP (Κύπρος), HESED (Βουλγαρία), GEYC( Ρουμανία), Dedalus (Ιταλία), Pacto Verde( Ισπανία), Crossing Borders (Δανία).
